روز بیست و هشتم: مستحبّات



«اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ و اکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ و قَرّبِ فیهِ وسیلتی
الیکَ من بینِ الوسائل یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین»








در دعای روز بیست و هشتم، وفور بهره از نوافل را از خداوند مسئلت می‌کنیم.
نوافل جمع نافله به معنای غنیمت و زیادت است؛

لذا به نمازهای مستحبینافله می‌گویند چون اضافه بر نمازهای واجب است.
در قرآن کریم نیز خداوند متعال تهجد و نماز شب را تنها بر رسول خدا واجب کرده
که تکلیفی بیش از تکلیف دیگران است و آن را نافله نامیده است.

اسلام در برنامه عملی خود که به منظور رشد بندگان خدا طراحی کرده و با بینشی فراتر از
دنیا، هم مصلحت دنیوی و هم مصلحت اخروی را در نظر گرفته، علاوه بر واجبات که انجام آن‌ها
موجب قرب خداوند و ترک آن‌ها مستوجب عذاب است، عبادات مستحبی را نیز قرار داده که
انجام آن‌ها با پاداشی بزرگ همراه است و ترک آن‌ها مؤاخذه و عقاب ندارد.

بنابر این تشریع نوافل لطفی است از جانب پروردگار که هر چقدر بندگان شیفته ثواب
اخروی و طالب مقامات معنوی باشند، راه را بر آنان گشوده است.

قرآن کریم و اهل بیتع فضیلت‌ها و آثار دنیوی و اخروی بسیاری برای نوافل به ویژه نماز شب
ذکر کرده اند؛ از جمله این که قرآن کریم در ادامه آیه 79 سوره اسراء، مقام محمود را که مقامی عظیم
است، در اثر نماز و تهجد شبانه به رسول گرامیش وعده کرده و فرموده است:
«عَسى‏ أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً».

قبولی دعا و برآورده شدن حاجات توسط خداوند، قطعا موجب اکرام بنده مؤمن است؛
لذا در بخش دوم از دعای شریف، اکرام خداوندی را از راه برآوردن خواسته طلب می‌کنیم و
در این روز یکی از خواسته‌های مهم ما توفیق انجام نوافل است، پس اگر خداوند متعال به ما توفیق
انجام نوافل را بیش از پیش عنایت فرماید، در واقع منت و اکرامی است از سوی او.